Wat levert het je op om je kwetsbaarheid te delen met anderen? door Lia van de Laar

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik mijn kwetsbaarheid ging delen. Misschien heb jij dat toen ook geprobeerd? Diezelfde avond had ik een etentje met vijf bijzondere mensen die ik al jaren ken. Tijdens dat samenzijn besloot ik eerlijk te vertellen over een zorg die me bezighield.

Tot mijn verrassing ontstond er een warm gesprek. Ze luisterden, dachten met me mee, stelden vragen en boden ook concrete hulp aan. Ik voelde hun betrokkenheid, hun nabijheid — het gaf me een gevoel van lichtheid en verbinding. En ik dacht: ja, dit is wat er gebeurt als je je kwetsbaarheid deelt. Dan gebeuren er kleine wondertjes.

Wanneer je je gezien en gehoord voelt in je kwetsbaarheid, ontstaat er ruimte voor echte gesprekken. Gesprekken waarin vragen naar boven komen die helpen om opnieuw richting te vinden in het leven: wie ben ik, wie wil ik zijn, waar verlang ik naar, wat hoop ik? Vanuit dat ‘niet-weten’ kun je samen zoeken naar antwoorden. Door te luisteren, te delen en mee te voelen. Zo’n gesprek vol empathie en respect kan diepe verbondenheid brengen. Iets wat je nog lang met warmte bijblijft.

Kwetsbaarheid delen met de juiste mensen brengt veel goeds met zich mee. Je kunt je verhaal kwijt, er wordt echt naar je geluisterd, je voelt je gehoord en erkend. Door te praten ontstaat ruimte in je hoofd en hart. Je hoort reacties die je aan het denken zetten. Soms begrijp je jezelf opeens beter, alleen al door hardop te zeggen wat er in je leeft. Je draagt je last niet meer alleen. Er groeit wederzijdse verbondenheid, en de last wordt lichter. Er openen zich nieuwe mogelijkheden. En misschien, heel misschien, is hulp van buitenaf dan niet eens meer nodig — omdat we elkaar weer durven dragen.

Acceptatie van kwetsbaarheid, naast kracht, maakt de wereld zachter. Als we elkaar werkelijk durven zien — mét onze sterke én kwetsbare kanten — ontstaat er meer menselijkheid. Wat zou het mooi zijn als we minder nadruk leggen op maakbaarheid en meer op echtheid. Dan wordt het normaal om kwetsbaar te zijn. Dan steunen we elkaar, vandaag jij, morgen ik. En misschien zouden de wachtlijsten bij hulpverleningsinstellingen dan korter zijn, gewoon omdat we elkaar weer durven vasthouden.

In mijn schilderijen en beelden van vrouwen en meisjes probeer ik deze visie zichtbaar te maken. Misschien herken je iets van jezelf in hen. Misschien nodigen ze je uit tot een gesprek over kwetsbaarheid in je eigen leven.

Ik vermoed dat dit thema nog vaak zal terugkomen in mijn blogs.

Maar eerst wordt het tijd om mijn website aan te passen aan deze visie.

Warme groet, Lia

Wie elkaar echt durft aan te raken — met hart en handen — vindt troost in wat niet gezegd hoeft te worden.