BLOG

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik mijn kwetsbaarheid ging delen. Misschien heb jij dat toen ook geprobeerd? Diezelfde avond had ik een etentje met vijf bijzondere mensen die ik al jaren ken. Tijdens dat samenzijn besloot ik eerlijk te vertellen over een zorg die me bezighield. Tot mijn verrassing ontstond er een warm gesprek. Ze luisterden, dachten met me mee, stelden vragen en boden ook concrete hulp aan. Ik voelde hun betrokkenheid, hun nabijheid — het gaf me een gevoe

De vorige keer ging het over kwetsbaarheid in jezelf voelen en accepteren dat het er is, met alles wat daarbij hoort — het ongemak, de pijn en soms ook de schaamte. Alles begint met dat stukje acceptatie. Pas daarna komt het punt waarop je je kwetsbaarheid kunt delen met anderen. Dat is iets wat ik zelf niet makkelijk vind. Ik ben gewend om dingen alleen te doen, al heel mijn leven. Delen voelt dan als iets groots, iets wat moed vraagt. Zeker in een wereld waar kwetsbaarheid

In mijn vorige blog schreef ik dat kwetsbaarheid bij het leven hoort, net als kracht. Als ik terugkijk op mijn eigen leven, hoef ik niet lang te zoeken naar momenten van kwetsbaarheid. Ik heb me vaak kwetsbaar gevoeld. Vooral omdat ik bijna altijd alleen heb geleefd. Dan ben je overal zelf verantwoordelijk voor, en kun je dat niet delen met een partner. Ik voelde me kwetsbaar toen ik mijn werk verloor door bezuinigingen. Ineens viel mijn inkomen weg, en daarmee mijn gevoel va

Sinds het woord kwetsbaarheid  is gevallen, ben ik me erin gaan verdiepen. Ik merk dat ik er nooit echt over heb nagedacht, maar het gevoel ervan ken ik wél goed. Kwetsbaarheid schrijnt, schuurt, het doet pijn. En dat wil je liever niet voelen. Wat me opvalt in wat ik lees, is dat er vaak wordt gesproken over de kracht  van kwetsbaarheid. Alsof het iets is wat je vooral moet omarmen omdat het je sterker maakt. Dan denk ik: ja, dat klinkt mooi, maar zo simpel is het niet. De s

In mijn vorige blog schreef ik over kwetsbaarheid, geïnspireerd door een museumbezoek. Kwetsbaarheid is al zolang ik me kan herinneren mijn drijfveer – in mijn vroegere werk en nu ook in mijn schilderijen van vrouwen. Ik schilder vrouwen met hun verhalen van kracht en kwetsbaarheid, over vreugde, pijn, hoop en verlangen. Dat is wat mij raakt en wat ik zichtbaar wil maken in mijn kunst. Bezoekers zeggen vaak tegen mij: “Jij lacht, maar je schilderijen niet.” En dat klopt. Ik b