"Kwetsbaarheid wil gezien worden – net als kracht" door Lia van de Laar

In mijn vorige blog schreef ik over kwetsbaarheid, geïnspireerd door een museumbezoek. Kwetsbaarheid is al zolang ik me kan herinneren mijn drijfveer – in mijn vroegere werk en nu ook in mijn schilderijen van vrouwen. Ik schilder vrouwen met hun verhalen van kracht en kwetsbaarheid, over vreugde, pijn, hoop en verlangen. Dat is wat mij raakt en wat ik zichtbaar wil maken in mijn kunst.

Bezoekers zeggen vaak tegen mij: “Jij lacht, maar je schilderijen niet.” En dat klopt. Ik beweeg voortdurend tussen kwetsbaarheid en kracht. Ik ken ze allebei, maar in mijn schilderijen kom ik steeds weer uit bij de kwetsbaarheid. Ik schilder geen lachebekjes, hooguit een lichte glimlach.

De afgelopen week hield deze vraag me bezig: Waarom durf ik niet volledig te gaan staan voor de kwetsbaarheid die ik schilder? Waarom laat ik altijd nog een achterdeurtje open naar kracht?

Misschien omdat kwetsbaarheid iets is wat we liever niet zien – niet in anderen, maar vooral niet in onszelf. We leven in een tijd waarin kracht, succes en positiviteit de boventoon voeren. We geloven in maakbaarheid, in “in je kracht staan”.  Maar kwetsbaarheid… dat schuurt, doet pijn, en dus kijken we er liever van weg.

En dan komt mijn dilemma: Ik wil zichtbaar zijn met mijn schilderijen, maar ik laat iets zien wat mensen liever niet willen zien: kwetsbaarheid. Wat als mijn werk daardoor niet begrepen wordt? Wat als ik niets verkoop?  Blijf ik dan trouw aan wat voor mij essentieel is in het schilderen? Of moet ik maar gaan oefenen in het schilderen van vrolijke optimistische vrouwen omdat dat nu eenmaal makkelijker wordt gezien?

Trouw is het kernwoord dat alles duidelijk maakte voor mij.  Ik ben altijd trouw gebleven aan wat voor mij wezenlijk is, ook als dat ongemakkelijk was. Ik ben niet tegen kracht – integendeel – maar ik verzet me tegen het eenzijdige beeld dat kracht het enige is wat telt. Kwetsbaarheid hoort net zo goed bij het leven als kracht. Ze bestaan niet zonder elkaar en dat maakt ons nu juist zo menselijk.

In mijn schilderijen van vrouwen wil ik kwetsbaarheid laten zien – de emotie, de pijn, de hoop en het verlangen. Kwetsbaarheid niet als zwakte, maar als een wezenlijk deel van ons mens-zijn.

Daar blijf ik trouw aan in mijn kunstenaarschap: de kwetsbaarheid van mensen zichtbaar maken, van de vrouwen die ik schilder, juist omdat het fundamenteel is aan ons mens-zijn, ook als anderen liever wegkijken.

Want 'kwetsbaarheid wil gezien worden – net als kracht'

Warme groet van Lia

Kwetsbaarheid in beeld: een wit keramiek beeld van een kwetsbare vrouw door Lia van de Laar

.