Jantje lacht, Jantje huilt – over emoties in klei verbeeld

Lia Van de Laar
9 dec
2 minuten om te lezen

Dertien jaar geleden overleed mijn moeder. Daarmee viel mijn ‘thuis’ weg en voelde ik me ineens alleen in de wereld. Het deed me denken aan dat ene boek dat ik als kind zo vaak las: Alleen op de wereld. Dat gevoel van nergens echt bij horen.

In die periode was ik kwetsbaar, maar juist dat heeft me later zoveel kracht gegeven. Ik zocht hulp. En ik weet nog dat de hulpverlener tegenover me de hele tijd zat te wiebelen. Ik vroeg me af waarom hij dat deed. Dat moment werd het begin van een idee: een beeld van drie wiebelige hoofden op elkaar, elk met een eigen ‘waarom’. Mijn eerste klei-reactie op wat er allemaal in mij leefde.

Een tijd later maakte ik Jantje lacht, Jantje huilt. Mijn moeder noemde me vroeger zo. Ik vond het nooit fijn klinken. Voor mijn gevoel was het veroordelend — alsof ik maar twee emoties had: blij of verdrietig. Terwijl ik juist zó veel voelde, van alles door elkaar. Pas veel later begreep ik dat die emoties, ook de pijnlijke, mij hebben gevormd. Ze hebben me gebracht naar wie ik nu ben — in mijn persoonlijke groei, mijn werk én mijn kunst.

Ook dit beeld wiebelt. Twee hoofden op elkaar: het grote hoofd dat huilt en het kleinere dat lacht. Maar de lachende Jantje staat bovenop. Elke keer als ik dat zie, moet ik als Zeeuw denken aan die uitspraak: Ik worstel en kom boven.

En zo voelt het ook inmiddels. Jantje lacht, Jantje huilt heeft geen negatieve lading meer voor mij. Het leven heeft me geleerd dat het oké is om te bewegen tussen emoties. Dat het niet gaat om veroordelen, maar om eerlijk zijn. Vooral als vrouw kun je soms heel wiebelig worden van alles wat je voelt. Maar juist daarin ligt onze kracht verscholen.

Wat doet dit beeld met jou als je ernaar kijkt?

Herken je het wisselen van emoties, het zoeken naar balans tussen kwetsbaarheid en kracht?Laat het me weten — ik hoor het graag.

Je vindt Jantje lacht, Jantje huilt en mijn andere beelden op mijn website.

Warme groet, Lia