Hoe iets onverwachts mijn ogen opende

Soms gebeurt er iets onverwachts wat een diepe indruk op je maakt en dat van grote invloed is op het vervolg van je leven.

Zoiets overkwam mij deze week. Ik ging een dag naar Antwerpen om een tentoonstelling van Jean Rustin te bezoeken. Ruim tien jaar geleden zag ik zijn  werk voor het eerst in het Museum van de Geest in Haarlem. Ik herinner me nog precies het moment. Ik stond in die zaal, keek om me heen en voelde me opeens diep ontroerd. Zijn schilderijen raakten me, recht in mijn hart. Thuis gekomen heb ik een variatie gemaakt op een schilderij van hem als studie (zie hieronder).

En nu zocht ik zijn schilderijen opnieuw op. Dat is tricky want iets dat me toen raakte en zoveel voor me heeft betekend zou nu geheel anders kunnen zijn. Het zou mijn herinnering kunnen kleuren of misschien zelfs wel van zijn schoonheid beroven. Maar toch, ik moest gewoon gaan!

En opnieuw gebeurde het. Zijn schilderijen raakten me nog dieper dan de eerste keer. Toen was het de overweldigende schoonheid van zijn schilderijen. Nu trof me naast die schoonheid vooral de kwetsbaarheid van de mens in alle naaktheid.

Ik realiseerde me dat die kwetsbaarheid altijd de kern is geweest van wat ik doe — in mijn vroegere werk in de hulpverlening, coaching en geestelijke zorg, en nu ook in mijn schilderijen. In mijn werk staat de kwetsbaarheid van vrouwen en meisjes centraal met hun pijn en eenzaamheid maar ook mijn geloof in hun kracht, hoop en verlangen dat soms te zien is in een kleine glimlach.

Na de tentoonstelling ben ik meteen naar huis gegaan.

Mooier kon die dag niet meer worden.

Een warme glimlach voor jou,

Lia

Schilderij van een vrouw in een blauwgroene jas die met haar handen haar ogen afschermt. Een expressief beeld van kwetsbaarheid, kracht en innerlijke emotie, geschilderd naar Jean Rustin door kunstenares Lia van de Laar.