Het verlangen om zelf zichtbaar te zijn én mijn werk zichtbaar te maken

Toen mijn geschilderde levensverhaal in februari 2025 klaar was, keek ik naar de 157 schilderijtjes en voelde ik een sterk verlangen: ik wil ze delen, ik wil ze laten zien.

Ik vroeg mezelf af: waarom is dat zo belangrijk voor mij? Is het alleen maar de behoefte aan aandacht, erkenning, gezien en gehoord worden? Dat speelt ongetwijfeld mee, maar diep van binnen wist ik dat het iets anders was. Het ging niet alleen om mij. Het ging om iets groters: ik hoopte dat vrouwen zich zouden herkennen in mijn schilderijen.

Mijn werk vertelt verhalen – over leven en overleven, over vreugde en verdriet, pijn en hoop, over dat diepe verlangen dat we vaak stil in ons meedragen. Ik heb dit alles in mijn schilderijen gelegd, met de eerlijkheid en de diepgang die mijn leven kenmerken. En juist daarom wilde ik ze zichtbaar maken zodat andere vrouwen er iets van zichzelf in kunnen terugvinden.

Ik hoopte dat mijn levensverhaal als spiegel zou werken. Dat het herinneringen zou oproepen, dat ze zich geraakt zouden voelen door een detail, een blik, een emotie. Misschien zouden ze hun eigen eenzaamheid, vreugde, of hoop herkennen en even het gevoel hebben: ik ben niet alleen.

Wat ik het allerliefst wilde, is dat mijn schilderijen een aanleiding zouden zijn voor vrouwen om met elkaar in gesprek te gaan.  Om niet alleen de lichte kanten van het leven te delen, maar ook datgene wat moeilijk is, waar we vaker over zwijgen. Want juist in dat delen ligt verbinding, kracht en troost.

Daarom wil ik niet alleen zelf zichtbaar zijn. Ik wil ook dat mijn schilderijen en beelden zichtbaar zijn – voor jou, en voor andere vrouwen die misschien iets herkennen wat hun eigen hart raakt.

schilderijen van unieke vrouwen in mijn atelier